Protestantse Gemeente
Emmen

Oudjaarsavond als moment van loslaten
Vorig jaar gaven Nederlanders 118 miljoen euro uit aan vuurwerk. Deze geliefde en omstreden oudejaarstraditie gaat in de komende jaren veranderen. Het vuurwerk door consumenten zal vervangen worden door vuurwerkshows door gemeenten en verenigingen. Vuurwerk rond de jaarwisseling zal niet verdwijnen.
 
Waarom is het zo populair? Wij associëren vuurwerk met vreugde en feest. Met bewondering en verwondering kijken we naar het kleurrijke schouwspel aan de donkere hemel. Maar lang geleden, in China, ging vuurwerk over meer dan feest. Het had ook een afschrikwekkend effect: het luide geknal en geknetter zou de boze geesten verjagen.
 
Achter je laten
Weinigen van ons ervaren vuurwerk nog als verjaging van boze geesten. Toch vind ik het niet zo gek dat we uitgerekend op oudjaarsavond vuurwerk afsteken. Wat uit het voorbije jaar zouden we willen verjagen? Wat zou jij het liefst achter je laten? 
 
Dat vind ik eerlijk gezegd best ingewikkelde vragen. Alsof je op 31 december kunt loslaten wat je niet (meer) bevalt. Bind die ruzie of dat gedoe op je werk, de ziekte van jezelf of je dierbaren, je boosheid, zorgen of tranen en ook graag die oorlog stevig vast aan een vuurpijl en schiet ‘m zo ver mogelijk weg! 
 
Zo werkt het natuurlijk niet. Er zijn dingen die je dolgraag zou willen loslaten maar die toch met je meereizen het nieuwe jaar in. Er zijn gedachten, gevoelens of patronen die je liever gisteren dan vandaag had losgelaten. Maar loslaten is vaak een proces dat om een lange adem vraagt. En er zijn dingen – en mensen! – die je helemaal niet wilt loslaten. Je overleden dierbare of je gezondheid achterlaten in 2025 is wel het laatste wat je wilt! 
 
Terugblikken
Kortom, het leven kunnen we lang niet altijd naar onze hand zetten. En 1 januari is geen schone lei, geen volstrekt nieuw begin. Wel ervaar ik de laatste weken en dagen van het jaar als een tijd om terug te blikken. Wat heeft me vreugde gebracht en wat verdriet? Waar ben ik trots op, wat had ik anders willen doen? Waar ben ik dankbaar voor? En kijkend naar wat binnen mijn invloedsfeer ligt: wat zou ik willen leren en wat zou ik willen loslaten? 
 
Ik kan best een paar dingen bedenken die ik graag zou loslaten: mijn ongeduld, mijn soms strenge oordelen over mijzelf, mijn voortdurende doen waardoor zo weinig ruimte overblijft om te zijn. Dit zijn geen dingen die ik op 31 december ‘even’ achter mij laat. En bovendien is drie misschien wat veel. Maar één ding kiezen en mezelf de tijd geven om dit stapje voor stapje anders te gaan doen, dat kan wel! 
 
Met vallen en opstaan
Als startschot knal ik dan op 31 december de boze geest van haast, onrust en ongeduld mijn wereld uit. Met één pijl of één rotje – ik ben absoluut geen liefhebber van vuurwerk. En ik weet dat die geest in januari en vele momenten daarna weer zal opduiken. Want loslaten kost tijd en gaat met vallen en opstaan. Maar als ik mezelf een jaar de tijd gun, kan ik eind 2026 misschien concluderen dat deze boze geest mij wat minder op de huid zit.
 
Oudjaarsavond lijkt me een uitgelezen moment om je verlangen om iets los te laten – met of zonder knal – uit te spreken, naar jezelf, naar anderen of naar God. Want je hoeft het niet alleen te doen! Sterker nog, ik ben ervan overtuigd dat zo’n loslaatproces meer kans van slagen heeft als je anderen erbij betrekt. 
 
Loslaten én vasthouden
Misschien zijn zelfs de mensen die je mist en die je nooit kunt en wilt loslaten erbij op deze oudjaarsavond. Een stille proost om middernacht op zijn leven of oliebollen volgens haar recept. Een gesprek over je dierbare herinneringen aan hem of tranen – van het huilen en het lachen – om haar liefde. Want soms kan en hoeft loslaten helemaal niet. Rouwen is niet loslaten, maar anders leren vasthouden, aldus de Vlaamse rouwdeskundige Manu Keirse. Ik wens je geduld om los te laten en liefde om vast te houden
 
Petrus.nl – Ineke van der Meulen



God roept de mens op weg te gaan,
zijn leven is een reis:
‘Verlaat wat gij bezit en ga
naar ’t land dat Ik u wijs.’

Het volk van God was veertig jaar
– een mensenleven lang –
op weg naar het beloofde land,
het land van Kanaän.

Heer, geef ons moed en doe ons gaan
uw weg door de woestijn
en laat uw Zoon een laaiend vuur,
een nieuwe Mozes zijn.

Eer aan de Vader en de Zoon
en aan de heilige Geest,
God, die al voor de eerste mens
belofte zijt geweest.

Tekst: Henk Jongerius
Melodie: Este’s Psalter 1592
Projectkoor o.l.v. Hanna Rijken
Orgel: Sebastiaan 't Hart
Fluit: Hanna Rijken

Een Kerstverhaal
Dat het buiten stevig regent, kan Vladimir wel zien aan de natte jassen van de voorbijgangers. In de omgekeerde zwarte hoed ligt nog maar een handjevol muntjes. Vladimir besluit één van zijn muzikale kersttoppers in te zetten. ‘De herdertjes lagen bij na-ha-hachte.’

De klanken van zijn accordeon klinken door de kille gangen van het metrostation. Maar zelfs dit werkt niet op deze kerstavond. Voorbijgangers schuiven in drommen voorbij, diep weggedoken in hun warme jassen..........




.  Uit uw hemel zonder grenzen
   komt Gij tastend aan het licht,
   met een naam en een gezicht
   even weerloos als wij mensen.
 
Een lied van Huub Oosterhuis over de mysterie van de menswording, zo heel dicht bij ons menselijk bestaan. Dat mysterie van de menswording wordt wellicht het duidelijkst aangegeven met het woord ‘tastend’: ‘Uit uw hemel zonder grenzen, komt Gij tastend aan het licht’
 
Een lied voor de adventstijd en het kerstfeest, af te leiden uit de zinnen ‘Als een kind zijt Gij gekomen’ en ‘als een ster gaat Gij ons voor’. Maar de andere beelden in dit gedicht maken een veel ruimere toepassing mogelijk.
De dichter is van Filippenzen 2 de verzen 6 tot 12 uitgegaan, en zo ontdekken we woorden die duiden op de goddelijke aanwezigheid in het weerloze mensenbestaan: ‘vuur’, ‘wind’, ‘bron’, ‘genezende pijn’, ‘nieuw begin van leven’.
 
Als lied wordt het gedicht gekenmerkt door een zeer regelmatige structuur: vijf strofen met een strak volgehouden omarmende rijm.
 
Het laatste couplet kan gelezen worden als een antwoord op die vragen uit het vierde couplet. In het woord dat ons in Jezus gegeven is, ligt de weg naar vrede hier op aarde. Maar het is niet een gemakkelijk antwoord. Onze messiasverwachtingen worden niet gladjes door de ‘Gij’ vervuld: de nacht is niet weggevaagd, hoop én vrees blijven, genezing gaat met pijn gepaard. Maar wel is met de komst van deze ‘Gij’ een nieuw begin van leven gegeven. Daarmee wordt het geboortethema van uit het eerste couplet hernomen, maar het is anders geladen: het geldt nu ook de ‘ons’ uit de regel ervoor. Hij, zijn verschijnen, betekent voor óns ‘een nieuw begin van leven’.

Het is lied 527 uit het Liedboek voor de Kerken. 'Uit uw hemel zonder grenzen' verwoordt op indringende wijze hoe God nabij komt – niet van bovenaf, maar van binnenuit ons menselijk bestaan. Zonder zijn naam te noemen, ademt dit lied het verhaal van Jezus: geboren, geleden, gestorven en toch bron van nieuw leven.



Kyrie eleison. Heer heb genade.
Kyrie eleison is een Griekse uitdrukking die 'Heer, ontferm U over ons' betekent of ‘Heer, heb genade’. Kyrie Eleison is een oeroud gebed uit het Grieks dat persoonlijke betekenis vindt in het erkennen van je eigen kwetsbaarheid en behoefte aan genade, mededogen en hulp van God, vaak in tijden van nood, zonde of chaos, en het is een uitnodiging tot zelfmededogen en verbinding met anderen in het delen van menselijke zwakheid. Het is een universele smeekbede om genade en medelijden, zowel in de kerkliturgie als in persoonlijke spiritualiteit, waarbij je God aanroept om je te helpen met je strijd en gebreken, en om mededogen te voelen voor jezelf en anderen.
 
Elske DeWall, geboren in Veenwouden in Friesland, is een begenadigd Nederlands singer-songwriter met een unieke stem en een passie voor muziek. Al op negenjarige leeftijd begon ze met saxofoon spelen en later ontdekte ze haar talent voor zang. Ze vertolkte onder meer de rol van Maria in The Passion toen die werd opgenomen in Leeuwarden.
Een aantal jaren geleden zong ze een ‘Kyrie eleison’ min of meer gericht op Sneek en op de mensen die daar wonen. Maar je kunt Sneek ook vergangen door Emmen en dan spreekt de tekst misschien nog wel meer aan












Geloven is niet zeker weten, maar
hopen en vertrouwen
Waarom ben ik hier? Heb ik een opdracht in dit leven? Is er überhaupt zoiets als de zin van het bestaan? Vragen die iedereen zichzelf weleens stelt. Als Protestantse Kerk van Emmen herkennen we deze vragen. Graag gaan we samen met u en jou de zoektocht aan naar mogelijke antwoorden. Dat kan individueel, maar ook met anderen, in de gemeenschap van de kerk en daarbuiten. Op plekken waar je stilte kunt vinden, of daar waar veel mensen samenkomen. Zingend, biddend, hopend, op zoek naar iets dat we ‘zielsgeluk’ noemen. Je hoeft geen lid van de kerk te zijn om elkaar te kunnen ontmoeten. Niet alleen op zondag, maar ook door-de-weeks. Je bent altijd welkom. Op de sites van de vijf Protestantse kerken in Emmen en Odoorn vind je een keur van activiteiten waar je aan mee kunt doen en mogelijkheden om met ons in contact te komen.
 
De gelovigen van de Emmense kerken zijn lang niet allemaal supergelovigen. De meesten geloven en twijfelen tegelijkertijd. Omdat het leven soms zo anders voelt dan de ervaring binnen het kerkgebouw. Omdat de woorden buiten soms zo anders zijn dan in een dienst. De mensen die zich betrokken voelen, proberen zich aan elkaar op te trekken, aan de vieringen, soms aan het kerkgebouw en aan het ervaren van God. Zo proberen wij te leven, zo proberen wij te geloven.






Moeten we meer opkomen voor onze (christelijke) cultuur? Een gesprek met Beatrice de Graaf en Stefan Paas.